اربعين: آخرين محک

(سخن کوتاهي با جاماندگان)

معلم مهرباني را در نظربگيريد که دريک امتحان شفاهي، ابتدا سوالات سخت مي پرسد. وقتي ميبيند اکثردانش آموزان توان پاسخ ندارند، کم کم شيب سولات را ملايم ميکند. اما بازهم عده ي زيادي گيج مي زنند، و لذا باز هم معلم مهربان سوالات را ساده و ساده تر ميکند؛ تا آنجا که دست آخر خودش به کمک دانش آموزان عقب مانده ميايد و آنقدر سوالات را ساده وشيرين وگويا مطرح ميکند که ديگر فقط اسمش سوال است وگرنه درواقع وعملا نوعي آموزش جديد است؛ تا بدينوسيله، هم دانش آموزها چيزي ياد بگيرند و هم خير سرشان درامتحان قبول شوند. دراين جاست که اگر کسي باز هم گيج بازي در بياورد وقبول نشود واقعا يک عقب مانده(بخوانيد: جامانده)ي به تمام معناست و قاعدتا رفوزه خواهد شد.
ميخواهم بگويم: خداوند مهربان هم وقتي ديد اکثريت مسلمانان در بزرگ ترين امتحان تاريخ، يعني«عاشوراي61هجري» مردود شدند؛ فورا امتحان را تمام نکرد[1] ؛ بلکه خداوند مهربان، اين امتحان را تا پايان تاريخ ادامه داد(کل يوم عاشورا)؛ منتهي، شيب اين امتحان را دائم کم و کم تر کرد تا بالاخره رسيد به اربعين امروز! دراين جا ديگر نه شمشير وشهادت و نه اسارت و نه هيچ زحمت وخطر قابل ملاحظه اي وجود ندارد. حتي زحمت هايي که در سفرهاي تا 20ـ 30سال قبل هم بود برداشته شدبله اين امتحان نهايي آنقدر ساده وشيرين شده است که ديگر قدم به قدم از شما باشربت وشيريني و تغذيه هاي رنگارنگ پذيرايي هم مي کنند! اگر خسته شديد وضعف کرديد فورا مشت و مالتان هم ميدهند!ديگر از اين ساده تر نميشود. (خب البته يک مقدار زحمت وخطر احتمالي هم  وجود دارد . ولي اگر  اين هم نباشد که ديگر  "امتحان" نيست)

اما هشدار!

وقتي امتحان به اوج سادگي وشيريني رسيد؛ معنايش اين است که«اين آخرين فرصت است!»